|
||||||||
Richard Ray (Niagara Falls, NY, °1956) verliet twee weken nadat hij afstudeerde aan de middelbare school zijn thuis, om te gaan backpacken in Europa. Zijn muzikale reis, die midden in de jaren zeventig begon, duurde ruim vijfentwintig lange jaren… Richard Ray begon in 1975 zijn muzikale carrière als busker in de straten en tunnels van de metro van Parijs. Beetje bij beetje werkte Ray zich op, vormde een eigen band en kon zo, samen met de grootste Amerikaanse blues muzikanten, het podium delen in de grootste zalen in Europa. In 1978 kreeg Richard een voorstel om frontman te worden van een bluesrock band in Spanje. Dit waren harde tijden voor Richard, die er amper rondkwam en in Spanje vertoefde als toerist. In de jaren ’70 woont Richard een tijdje bij zigeuners. In 1980 wordt Richard vader van een zoon en verhuist hij met zijn vrouw naar Stuttgart in Duitsland, waar hij gaat spelen in een lokale blues band. In 1989 vormt Ray zijn eerste eigen trio “The Richard Ray Farrell Band”, wat een nieuwe carrière start moet zijn. Richard tourt in Europa met de Nederlander Jon Morris Nerenberg, die nog in de band van R.L. Burnside speelde. Via Nerenberg komen ze in contact met Amerikaanse blues muzikanten, die in Europa touren en die ze mogen begeleiden tijdens hun tour. Er volgen optredens met Lazy Lester, Big Jack Johnson, Big Boy Henry, Louisiana Red, Frank Frost en R.L. Burnside. Tussen 1990 en 1993 tourt Richard vooral met Robert Lee Burnside (1949-2005) en de Amerikaanse Delta blues harpist Frank Frost (1936-1999). In 1992 komt Richard in contact met de Duitse producer Alf List, de oprichter van het ‘Stormy Monday’ label. Richard brengt dat jaar bij List zijn éérste album “Live in Germany” uit. In 1993 vormt Richard en Jon Morris Nerenberg samen met de Amerikanen David Olson (Robert Cray's Grammy ‘Award winning drummer’) en Joel Foy (James Harman, William Clarke, Screamin' Jay Hawkins) de band Street Talk. Door geografische omstandigheden (lees: afstanden) valt de band uit elkaar en moet Richard opnieuw solo en met zijn trio gaan optreden. In 1995 wordt Richard door Jimmy Carl Black (drummer Frank Zappa's Mothers of Invention) gevraagd als gitarist voor een band. Samen richten ze de Farrell & Black band op en brengen ze de albums ‘Cataract Jump’ [1996] en ‘Black Limousine’ [1999] uit. Een aantal van de songs zijn de eerste eigen composities van Richard. In 1998 brengt Richard het akoestische solo album ‘Street Songs, Jazzy Tunes & Down Home Blues’ uit. In 2001 keert Richard Ray, gezien zijn persoonlijke situatie, terug naar de States, naar de regio van Philadelphia. In 2003 brengt hij ‘Bohemian Life’ uit, met daarop zestien eigen nummers. Singer-songwriter Jerry Portnoy is hier te horen als (gast) mondharmonicaspeler. In 2005 volgt ‘Acoustic Roots’ en in 2006 brengt Richard, samen met collega harmonicaspeler Steve Guyger, het album ‘Down Home Old School Country Blues’ uit. Zijn laatste Europese tour deed Richard samen met de Italiaanse mondharmonicaspeler Marco Pandolfi. Momenteel, zo kan je lezen op zijn Facebook pagina, woont Richard in Málaga, Spanje. ‘Shoe Shoppin’ Woman’, dat we hier bespraken was Richard Ray Farrell's zesde studio album, dat hij opnam op zijn eigen Blues Beet label. Zes jaar later is er de opvolger ‘Three Pints of Gin’, die volgende maand uitkomt. Op Farrell’s nieuwe album staan zestien nummers, waarvan twaalf eigen nummers. Het is een goed overwogen verzameling van prachtige, geïnspireerde akoestische nummers, sommige met harp, die perfect werkt en echt de enorme kracht en kwaliteit van de man illustreert. Hoe Farrell nog altijd klinkt wordt al meteen duidelijk in de opener “Juke Joint Swing”. Het is een eenvoudig country blues nummer, met akoestisch gitaargepluk en wat onopvallende harmonica, die Farrell tussen de zinnen door vanuit zijn neksteun blaast. “Oh Begonia“ is nog meer stripped down naar waar blues voor staat. De titelsong lijkt na het derde glas gin wat meer op dreef te geraken, wat op Lonnie Johnson’s “Lazy Woman Blues” gelukkig geen invloed heeft. Ja,deze klassieker doet het nog altijd goed. Met “Ice Man” brengt hij met het nodige gestomp, wat meer leven in winkel. Ook Fulton Allen’s “Funny Feeling Blues” klinkt, net zoals de traditional “He’s in the Jailhouse Now”, heel authentiek. De harmonica in “Listenin’ to the Fallin’ Rain” klinkt als de sfeer van heimwee die hangt rond een kampvuur, terwijl je in “Dope Shootin’ Woman” de wanhoop hoort. Farrell sluit zijn trip af met “I’ll Be Comin’ Home”, een nummer waarin je iedere rondtrekkende muzikant herkent. Een artiest als Richard Ray Farrell heeft weinig nodig om op te vallen. Al jaren vertoeft hij in Spanje, waar hij aan zijn Amerikaanse roots is trouw gebleven. Met ‘Three Pints of Gin’ laat hij horen dat zijn blues nog altijd tijdloos is. “ With ‘Three Pints of Gin’ Richard Ray Farrell shows that his rootsy blues are still timeless… “ (ESC for Rootstime.be) Eric Schuurmans
Album track list: Album line-up: Discography Richard Ray Farrell: |
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
